گسترش صلح جهانی
گسترش صلح جهانی
جهانی شدن پدیدهی صلح، این کهن آرمان انسانی یکی از مباحث مهم مطرحشده در محافل بینالملل است که فضای مبسوطی را در جهت گسترش کمرنگ شدن مرزها، همگرایی ملل و احیاء حقوق بشری به خود اختصاص داده است.
طی سالیان اخیر، تلاش سازمانها و نهادهای دولتی و غیردولتی جهت تنظیم و تصویب یک معاهده برای ممنوعیت استفاده از جنگافزارهای شیمیایی و بیولوژیک و وقوع جنگهای متعدد به خصوص جنگهای شیمیایی و میکروبی نه تنها لازم بوده است، بلکه توجه به عدم ساخت و تولید سلاحهای کشتار جمعی و استراتژیک نیز، یک ضرورت بنیادین است و میبایست در دستور کار دول قرار گیرد.
به عبارتی دیگر پس از سالها تجارب غم انگیز و اسفناک، دولتها باید به این نتیجه رسیده باشند که «ضمانت صلح، انباشت زرادخانهها نمیباشد»؛ البته این به معنای خلع سلاح کامل و تسلیم پذیری در برابر دشمن نیست، بلکه صرف هزینه به قدر معقول است؛ زیرا با یک نگاه دقیق، میتوان مشاهده کرد جهانیان با پارادوکس بزرگی روبرو هستند:
آیا «تولید سلاحهای کشتارجمعی، شیمیایی و میکروبی توسط دول قدرتمند، برای رسیدن به صلح پایدار» امکانپذیر است؟
تجربه قرن اخیر پاسخ ما را بخوبی داده است «هرگز».
ایدهآل این است، بودجههای گزاف صرف مشکلاتی همچون زدودن آلایندهها، بیابانزدایی، تولید جنگل، تامین و احیای چرخهی تولید آب و جلوگیری از خشکسالی و از بین بردن فقر و گرسنگی و بیماری برای مناطق محروم شود، زیرا این سیاره منحصر بفرد در حال حاضر تنها مامن بشریت است.
مردمان هیچ سرزمینی به خودی خود زیادهخواه و جنگطلب نیستند و این حاکمان و برنامهریزان قدرتمند هستند که میبایست به این ادراک برسند: جنگها نتیجهی زیادهخواهی آنان میباشد و حاکمیت انسان بر انسان امری خلاف حقوق طبیعی و بشری است. زیرا «حاکمان مستخدمهایی هستند که مدتی معلوم به استخدام مردم سرزمین خود در میآیند و بس».
صلح پایدار نتیجه یک تغییر بینش بنیادین است. پایان جنگ، کشتار و سرگشتگی تنها زمانی فراخواهد رسید، که انسان در پی کشف فلسفه وجودی خود و رسالتش در این کرهی خاکی باشد.
برای تحقق و فراگیر شدن این امر مهم لازم است تا انسان برای تمام اجزای هستی احترام و تقدس قائل باشد و با فاصله گرفتن از خشونت و آشتی درونی با هستی، راه حلی اساسی برای بسیاری از معضلات قهرآلود و کینهتوزانهی بشری بیابد.
پیشنیاز توسعهی جهانی صلح پایدار، ارتباط و گفت و گوی میان صاحبان اندیشه است تا از این طریق شاهد تغییراتی بنیادین در جهانبینی و عملکرد افراد تاثیرگذار بر حفظ حقوق بشر و گسترش عدالت در سطح کرهی خاکی باشیم.
«سازمان صلح طاهری» دکترین اختصاصی خودش را که جنبه سیاسی ندارد، پیشنهاد میکند و به دنبال آن تفکری را ارائه میدهد که همه هستی وطن اوست. با اتکاء به این نگرش میتوان بدون توسل به زور و دیکتاتوری، در جهت حفظ و بقای کرامت ذاتی انسان و گسترش همبستگی، زمینه تعالی و آرامش میان افراد بشر را در سراسر جهان فراهم نمود.
در همین راستا امید داریم تا تمامی سازمانها و نهادهای حقوق بشری که رسالت بسیار مهمی در این رابطه به عهده دارند با احترام به جایگاه حقوق بینالملل و قوانین بشردوستانه، با ساختاری عادلانه و بیطرف، زمینهساز برقراری صلح جهانی پایدار گردند.
بیست و نهم می (May) برابر با هشتم خرداد ماه، سالانه از طرف مجمع عمومی سازمان ملل متحد، جهت ادای احترام به کارکنان سازمان ملل که با فداکاری در راستای اهداف صلح جویانه خدمت کردهاند، روز جهانی «حافظان صلح سازمان ملل متحد» نامیده شده است.
در این روز، دفاتر این سازمان، در کنار کشورهای عضو و سازمانهای غیردولتی، مراسم قدردانی از فعالان «حافظ صلح» بخصوص آنانی که برای این هدف جان خود را از دست دادهاند برگزار می کند. در این روز دبیرکل سازمان ملل، مراسم اهدای تاج گل و اعطای مدال «داگ هامارسکی ولد» را به پاس گرامیداشت زحمات نیروهای کشته شده بجا میآورد.
از ویژگیهای این نیروها، «بین المللی بودن، بی طرفی، عدم استفاده از زور و مخاصمه، کنترل مرزها، نظارت بر مبادله اسرای جنگی، کمکهای بشر دوستانه و نظارت بر حسن اجرا و احترام به حقوق بشری، رسیدگی به مناقشات داخلی دولتها به منظور پایداری بیشتر صلح و تسهیلسازی رویههای سیاسی، محافظت از مردم غیرنظامی، حمایت از آزادی انتخاب، برگزاری انتخابات سازمانی و آزاد در یک کشور، ادارهی حکومت داخلی، کمک به استقرار یا تحول مجدد یک دولت (از منظر اقتصادی) و همچنین حمایت و ارتقاء موازین حقوق بشر و تلاش مستمر برای حفظ صلح» میباشد؛ که البته اختلافات و درگیریهای حالِ حاضرِ جهان نشان می دهد اساسا برای بدست آوردن اهداف فوق و حفظ صلح و پاسداشت آن نیازمند تغییراتی بنیادین در جهانبینی و عملکرد افراد تاثیرگذار در این کرهی خاکی میباشیم.
سازمان صلح طاهری، ضمن گرامیداشت این روز و آرمانهای «حافظان صلح» به دنبال آن است که نشان دهد، تا زمانی که سیاستمداران و حاکمان با نفوذ، حیات خود را صرفا در نابسامانیهایی چون جنگ، توسعه طلبی، کشورگشایی و جهان گشایی می بینند؛ سازمانهایی چون «حافظان صلح» بدلیل عدم وجود یک برنامهی زیربنایی در سیاست جهانی، عملکردشان تنها میتواند معطوف به فعالیتهایی روبنایی باشد، و همواره این کارکنان در کنار ملل مورد ظلم، در معرض تهدید و صدمه قرار دارند.
سازمان صلح طاهری
۸ خرداد ۱۴۰۱ خورشیدی