من، محمدعلی طاهری، بنیان‌گذار مکتب عرفان کیهانی حلقه، نزدیک به یک دهه از عمر خود را در بازداشتگاه‌ها و زندان‌های امنیتی جمهوری اسلامی ایران سپری کرده‌ام؛ تنها به جرم ارائه‌ی آموزه‌های این مکتب. اتهاماتی که علیه من مطرح شد از افساد فی‌الارض تا صدور حکم اعدام، هیچ‌گونه پشتوانه‌ی حقوقی یا واقعی نداشت. این اتهامات تلاشی آشکار برای حذف فیزیکی من و مصادره‌ی مکتب عرفان کیهانی حلقه توسط حاکمیت بود.
نقض گسترده و سازمان‌یافته‌ی حقوق انسانی من، به‌عنوان یک زندانی عقیدتی-سیاسی، با واکنش عدالت‌طلبان، فعالان حقوق بشر و معرفت‌پژوهان این جریان، در داخل و خارج از کشور مواجه شد. آنان با صدای رسا به دفاع از حقوق طبیعی‌ام برخاستند و اجازه ندادند این ظلم در فضای خفقان امنیتی، به فراموشی سپرده شود. در این سال‌ها، انواع شکنجه‌های جسمی، روانی و شیمیایی بر من اعمال شد. در کنار این تجربه‌های سخت، جریان همدلی و حمایت، چه در ایران و چه در سایر کشورها، به شکل طبیعی و مداوم گسترش یافت. جریانی که بر پایه‌ی شناخت دقیق از مسیر اندیشه‌ای شکل گرفت که هدف آن ارتقاء آگاهی انسان در مسیر کمال است.
شاگردانم در دهه ۹۰، با وجود فضای امنیتی و سرکوب، بارها و بارها در داخل ایران تجمعات مسالمت‌آمیز برگزار کردند و صدای اعتراض خود را به ظلمی که بر من می‌رفت، بلند نمودند. بسیاری از آن‌ها بازداشت شدند، تحت فشار قرار گرفتند، اما عقب ننشستند. در کشورهای مختلف نیز، حامیان عرفان کیهانی حلقه، انسان‌های آزاده‌ای که اهمیت این راه خطیر را می‌دانستند، در حمایت از من اقداماتی جدی انجام دادند. از کانادا و آلمان گرفته تا فرانسه، هلند، سوئد، آمریکا و دیگر کشورها. تجمعات، کنفرانس‌های خبری، راهپیمایی‌ها، نامه‌نگاری با سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری… همگی گواهی بر این بودند که حقیقت را نمی‌توان پنهان کرد. در همین مسیر، نهادهای بین‌المللی مدافع حقوق بشر نیز با انتشار گزارش‌ها و موضع‌گیری‌های متعدد، به روشنی از تضییع حقوق انسانی من پرده برداشتند و خواستار توقف این روند ناعادلانه شدند. این حمایت‌ها، نه تنها پشتوانه‌ای برای ادامه‌ی راه بود، بلکه نشان داد که صدای عدالت و دادخواهی، حتی در سخت‌ترین شرایط، شنیده می‌شود.
بدین‌وسیله مراتب قدردانی صمیمانه و سپاس خود را از تمامی انسان‌های آزاده، نهادهای حقوق بشری، فعالان مدنی، و سازمان‌های بین‌المللی‌ای که طی سالیان گذشته، با شجاعت، همدلی و پافشاری، در دفاع از حقوق اینجانب در برابر اعمال غیرقانونی و رفتارهای غیرانسانی نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی ایران کوشیده‌اند، اعلام می‌نمایم.
این حمایت‌ها، چه در دوران بازداشت و چه در مقاطع حساس پس از خروج غیرقانونی‌ام از ایران و نجات جانم از چنگال تروریسم سازمان‌یافته و نیروهای وابسته به آن، نقشی حیاتی و نجات‌بخش داشته‌اند و زمینه‌ساز رسیدنم به امنیت و آزادی در خاک کانادا شدند. بدون تردید، اقدامات مؤثر و انسان‌دوستانه‌ی این افراد و نهادهای مسئول، گامی بلند در راستای تحقق جهانی فارغ از ظلم، تاریکی، و انحصارطلبی‌های فکری‌ست و نقشی تعیین‌کننده در عبور بشریت به‌سوی عصری روشن از آزادی اندیشه ایفا می‌کند.
اعتراضات مدنی و حقوق بشری اعضای مجموعه عرفان کیهانی حلقه و خانواده‌ام
مطابق با شواهد مستند و وقایع ثبت شده، تنها به‌خاطر ارائه‌ی اندیشه‌ای معنوی، سال‌ها در زندان‌های امنیتی جمهوری اسلامی ایران، در سخت‌ترین شرایط و زیر شدیدترین فشارها محبوس شدم. دادگاه‌هایی که عدالت را فدای مصلحت‌های امنیتی کردند و پرونده‌ای ساختند که سرکوب و تحمیل خشونت را به همراه داشت. در شرایطی که فشارهای امنیتی، رفتارهای غیرقانونی و تهدیدهای پی‌درپی مجال نفس کشیدن نمی‌داد
خانواده‌ام و اعضای مجموعه عرفان کیهانی حلقه در داخل و خارج از ایران
با استقامت، پیگیری شکایات حقوقی، مستندسازی نقض حقوق بشر و برگزاری تجمعات، پشتوانه‌ای مستحکم برای این مسیر دادخواهی شدند.
حمایت‌ها و واکنش‌های محافل بین‌المللی و خبرگزاری‌ها
در طول سال‌های گذشته، ایستادگی من در برابر ظلم، خرافه‌پرستی، استبداد فکری و ساختارهای سرکوب‌گر، واکنش‌های متعددی را در سطوح بین‌المللی برانگیخت. مجموعه‌ای از نهادهای حقوق بشری، سازمان‌های بین‌المللی، فعالان مدنی و رسانه‌های معتبر جهانی، نسبت به نقض سیستماتیک و آشکار حقوق مسلم بشری اینجانب واکنش نشان داده و خواستار توقف آزار، شکنجه، محروم‌سازی و پیگردهای غیرقانونی شده‌اند.
بیانیه‌ها، گزارش‌ها و نامه‌های سرگشاده نهادهایی چون عفو بین‌الملل، گزارشگران بدون مرز، دیده‌بان حقوق بشر و ده‌ها سازمان دیگر
نه تنها مهر تأییدی بر مظلومیت ما، بلکه سندی زنده از مطالبه عدالت و آزادی‌اند. این واکنش‌ها، نه از سر همدلی فردی، بلکه نتیجه شناخت دقیق و شفاف آنان از ماهیت جنبشی است که بر پایه ارتقاء آگاهی، کرامت انسان، صلح و وحدت جهانی بنا شده است.
چنین بازتابی نه تنها بیانگر مسئولیت‌پذیری نهادهای بین‌المللی در حمایت از حقوق بنیادین انسان‌هاست، بلکه نشان می‌دهد که صدای آگاهی و عدالت‌خواهی، حتی در دشوارترین شرایط نیز خاموش نمی‌ماند.
